دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟            در این دل شکسته‌ام برو بیا نمی‌کنی؟

بهار آمده ولی خزان تر از خزان شدم            حقـیـقـت بهـارها نظر به ما نمی‌کنی؟

امیر بی قـرینه‌ام، نشسته غم به سینه‌ام            غـم فـراق را بگـو چرا دوا نمی‌کنی؟

همیشه خوبی مرا بزرگ جلوه می‌دهی            بدی این خراب را تو بر ملا نمی‌کنی

ز روی تو شدم خجل، نشسته کشتی‌ام به گل            مرا برای بـنـدگی چرا جـدا نمی‌کنی؟

اگر چه بنده‌ای بـدم ولی نمی‌کـنی ردم            اگر تو را رها کـنم مرا رهـا نمی‌کنی

مرا برون ز خانه‌ات نکرده‌ای عجیب نیست            عجیب این که بنده را عزیز خانه می‌کنی

به عبد رو سیاه خود همیشه لطف می‌کنی            اگر به تو جفا کنم به من جفا نمی‌کنی

منم گدای مادرت، سرم فـدای مادرت            بخاطر همین مرا ز خود جدا نمی‌کنی

پس از گناه کردنم همیشه گفته‌ام به خود            کمی ز روی حجّت خدا حیا نمی‌کنی؟

طبیب من حبیب من، مسافر غریب من            فـدای غربتت که گـریۀ شبانه می‌کنی

کنم به ناله زمزمه اغـثنی یابن فاطمه            به حق شاه علقمه، مرا دعا نمی‌کنی؟!

من آشنای زینبم، مـتی تـرانا... به لـبم            دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟